نحوه کار لامپ هاي فلوئورسان

انسان از گذشته هاي دور از روش هاي مختلف براي توليد نور استفاده مي کرده است. او براي اين کار ابتدا کنده هاي درختان را مي سوزاند. پس از آن، با قرار دادن فتيله اي درون يک کاسه سنگي يا سفالي که از چربي حيوانات پُر شده بود و با سوزاندن فتيله، محيط پيرامونش را روشن مي کرد. بعدها، شمع و چراغ هاي نفتي ساخته شد.

توماس اديسون با اختراع لامپ الکتريکي در سال 1878 ميلادي بزرگترين قدم را در اين راه برداشت. در سال 1930 ميلادي دانشمندان اروپايي و آمريکايي لامپ هاي فلوئورسان را اختراع کردند.

لامپ فلوئورسان شامل يک لوله بلند شيشه اي است که با مواد فلوئورسان پوشيده شده است. دو الکترود تنگستني در انتهاي اين لوله قرار گرفته است. درون لوله از هوا تخليه شده و با مقدار کمي بخار جيوه و گاز آرگون پُر شده است. وقتي لامپ به جريان الکتريسيته متصل مي شود، الکترودها گرم شده، شروع به توليد الکترون مي کنند. الکترون ها از ميان بخار جيوه عبور مي کنند و امواج ماوراي بنفش و نور مرئي به وجود مي آورند. امواج ماوراي بنفش به پوشش داخلي لامپ برخورد کرده، باعث درخشندگي آن مي شوند. رنگ نور اين گونه لامپ ها به نوع ماده فلوئورساني که در آن بکار رفته است، بستگي دارد. انواع نورهاي رنگي را مي توان با بکار گرفتن پوشش هاي مختلف در لامپ هاي فلوئورسان بدست آورد.

لامپ هاي مهتابي يا فلوئورسان نسبت به لامپ هاي معمولي، الکتريسيته کمتري مصرف مي کنند. علاوه بر اين کيفيت نور آنها بهتر و ميزان نورشان بيشتر از لامپ هاي معمولي است.